وحشت ما کم نگردد ز اجتماع دوستان
چون الف با هر چه پیوندیم تنهاییم ما
دلم به غارت بوس از لب ِتو مشتاق است
چو طفل شوخ که مایل بود به چیدن گل
کم به دست آوردم ات ، افزون ولی انگاشتم
بیش از این ها از دعای خود توقع داشتم
آهِ من دیشب به تنگ آمد ، دوید از سینه ام
داشت می آمد بسوزاند تو را ، نگذاشتم !
اهل غزلیم و صحبت ما شعر است
اصلیم و همه اصالت ما شعر است
وقتی که فرار می‌کنیم از دنیا
دنیای حیاط خلوت ما شعر است
جمله های ما همیشه نا تمام عاشقیست
بسکه پای بوسه بین حرفمان وا می شود
درباره این سایت